Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie już pod raz 31 zorganizowało Festiwal Filmowy im. Wandy Rutkiewicz. Siedem filmów dokumentalnych walczyło o zwycięstwo, trzy z nich otrzymało nagrody, o czym zadecydowało profesjonalne jury. Ale nie to było najważniejsze w tym festiwalu. Bardzo bogaty trzydniowy program, w dniach 25-27 października, ściągnął do Muzeum setki zainteresowanych wydarzeniami i atrakcjami uczestników: dorosłych, młodzieży i dzieci. Organizatorzy zadbali zarówno o prezentację filmów, jak i o spotkania ze słynnymi sportowcami oraz dla dzieci w wieku 6-12 lat zaproponowali niecodzienne warsztaty pt: „Jak zorganizować wyprawę na koniec świata”.

Ja przyjrzałam się prezentacji: „Łatwe Góry, czyli jak nie wchodzić na Mt. Blanc i Matterhorn”, czyli spotkaniu z Kubą Radziejowskim. Sala konferencyjna pękała w szwach. Uczestniczyły w nim całe rodziny, w przejściach pomiędzy krzesłami stały wózki z małymi dziećmi, to naprawdę robiło wrażenie. Tak duże było zainteresowanie szczegółami trudnej wspinaczki w dzisiejszych czasach, kiedy sportowcy dysponują najbardziej nowoczesnym sprzętem, ale cały czas najważniejsza jest siła charakteru.

Ale przede wszystkim wybrałam film i na nim się skupiłam. Bowiem dziewiętnaście lat prowadzę międzynarodowy festiwal FilmAT – festiwal filmów turystycznych, dokumentów TV i filmów korporacyjnych, którego Gala od czterech lat odbywa się także w Muzeum. Tutaj też budujemy prezentację 35-letniej historii CIFFT i wyboru najlepszego filmu turystycznego świata. Jako dyrektor festiwalu, organizator międzynarodowego jury i uczestnik oraz juror na wielu festiwalach na świecie, widziałam setki filmów. Oczywiście zawsze pamięta się te najlepsze, te które mocno poruszyły. I do tych filmów teraz na pewno zaliczę „Wild Waters” Red Bulla z 2022 roku, w reżyserii Davida Arnaud’a, w którym słynna Nouria Newman opowiada o swoim życiu.

Półtoragodzinny film dokumentalny ogląda się jednym tchem, ponieważ od pierwszej chwili jesteśmy tam, po drugiej stronie ekranu, z Nourią Newman. Poznajemy fascynację małej dziewczynki pływaniem na kajaku, uczymy się wraz z nią czym jest profesjonalne kajakarstwo górskie, poznajemy trud fizyczny i psychiczny wejścia w tę trudną dziedzinę sportu. Uczestniczymy w profesjonalnych mistrzostwach świata, rywalizujemy z najlepszymi i otrzymujemy medale, dwa medale na Mistrzostwach Świata w Slalomie Kajakowym ICF: złoty w 2014 roku (K1 drużynowo) i srebrny w 2013 roku (K1). Jesteśmy także dumni ze zdobycia brązowego medalu w konkurencji K1 drużynowej na Mistrzostwach Europy w Wiedniu w 2014 roku. I osiągamy pozycję jednej z najlepszych kajakarek świata.

Ale to nam nie wystarczy. Pomimo, iż doświadczamy jak niebezpieczny jest to sport, przeżywając śmierć zaprzyjaźnionych sportowców, decydujemy się na sport ekstremalny. I jedziemy z Nourią do północnych Indii, by w Himalajach, blisko granic z Chinami i Pakistanem, wśród przepięknych, choć niezwykle surowych krajobrazów, w głębokich dolinach, popłynąć dzikimi rzekami Tsarap, Zanskar i Indus i w ciągu 7 dni pokonać 375 km. Czujemy ulgę, gdy wyprawa kończy się pomyślnie, bo otarliśmy się wraz z nią o śmierć. Nouria zaklinowała się na skale i dzięki losowi szczęścia, przeżyła. I mając nadzieję, że po mocnym ostrzeżeniu od losu, Nouria zrezygnuje ze sportu ekstremalnego, kamera prowadzi nas do Ekwadoru, do wodospadu Pucuno o wysokości 100 stóp, czyli 30,48 metra. Patrzymy z uwagą na przepiękny wodospad czekając na deszcz, aby wody na dole było więcej… Kamera przypięta do Nourii, bezwzględnie wszystko rejestruje. I ruszamy, mierzymy się z tym żywiołem, nieprzewidywalnym, nieograniczonym, bezwzględnym, musimy wraz z nią pokonać samego siebie… Nouria Newman jest pierwszą kobietą, która przepłynęła wodospad o wysokości ponad 30 metrów.

Każdy powinien ten dokument zobaczyć. Film uczy pokory i ogromnego szacunku do przyrody, do jej nieprawdopodobnego piękna i przeogromnej siły i uczy, jak ważna w życiu jest decyzja. KAŻDA DECYZJA.

A czym dla Pani jest ten Festiwal? – pytam Aleksandrę Czechowicz-Woźniak – zastępcę dyrektora Muzeum Sportu i Turystyki, która zadecydowała o kontynuacji i kształcie tego Festiwalu:

„Na tym wyjątkowym Festiwalu zatrzymujemy nasze myśli, poddając je silnym refleksjom: jaka jest cena decyzji, jakie granice powinna mieć odwaga, jak wielką powinniśmy mieć pokorę wobec natury, czy powinniśmy podążać za marzeniami, stawiając wszystko na jedną kartę…?”